چرا دارک سولزی بهترین بازی هر سال من است؟ Dark Souls

اکنون به پایان سال 2024 نزدیک می‌شویم، و علیرغم اینکه سال فوق‌العاده‌ای برای طرفداران بازی‌های ویدیویی است، هنوز چیزهای زیادی برای انتظار باقی مانده است.

جوایز بازی برای تاج گذاری یک بازی دیگر در سال بازگشته است، و رقابت با بازی های سنگینی مانند Astro Bot، شدید است، استعاره ReFantazio و Elden Ring: Shadow Of The Erdtree. اگر به من بستگی داشت، تقریباً همه بازی‌های نامزد شده با چرخ دستی‌های پر از پاداش کنار می‌رفتند، اما متأسفانه اینطور کار نمی‌کند.

اما این موضوع مرا به فکر واداشت و به ارتباطم با بازی‌ها و تأثیری که آنها روی من می‌گذارند زمانی که می‌بینم تیتراژ شروع می‌شود فکر کنم. رول من یک لیست طولانی و بزرگ از بازی هایی دارم که در طول سال ها سرپرستی کرده ام و آنها را شاهکار می دانم، برخی از آنها امسال منتشر شدند، اما تنها بازی ای که همیشه برای آن وقت دارم ارواح تاریک (2011).

ارواح تاریکبرای من همان چیزی است که کریستین پالمر برای دکتر است از این نظر عجیب است که من آن را در هر جهان دوست دارم و از صمیم قلب می گویم که این بازی هر سال من است و فکر نمی کنم هرگز شکست بخورد.

همه از دوستانم قبلاً این را می‌دانند، آنها از من شنیده‌اند که من در مورد این داستان غوغا می‌کنم، بازی من را تماشا کرده‌اند و من حتی مانند یک بزرگتر خردمند در اولین بازی‌هایشان مربی تعدادی از آنها بوده‌ام. کمک به یک قهرمان در تلاش با این حال، درست حدس می‌زنید که روز قبل، در حال بازی Dark Souls بودم، یکی از دوستانم از من پرسید چرا این بازی مانند هیچ‌کس دیگر مرا تحت تأثیر قرار داده بود. از این گذشته، وقتی انتقادی به آن نگاه می کنید، به هیچ وجه کامل نیست، برخی از قسمت ها نیمه کاره هستند در حالی که برخی دیگر مستقیماً ناتمام هستند، و Dark Souls 3 را تبدیل به بهترین بازی هدفمند در این سه گانه می کند. علیرغم تحسین و عشق بی پایان من به بازی، در ابتدا بیان آن در قالب کلمات دشوار بود، اما فکر می کنم در نهایت به پاسخ قطعی خود رسیدم.

 

 

Dark Soulsبه نظر من در مورد یافتن امید در دنیایی ناامید است. با شروع سفر خود در یک پناهگاه مردگان، بلافاصله شاهد ظلم و ستم جهان هستید. سایر زندانیان شما زامبی های توخالی و بی فکر هستند که تنها بر اساس غریزه خالص عمل می کنند. دیو از خروج شما جلوگیری می کند که تنها هدفش این است که مردگان را در جایی که تعلق دارند نگه دارد، و با این حال نوری از درون دیوارهای پناهگاه می تابد. نور بر اسکار می تابد، شوالیه ای که شما را از سلول آزاد کرد و معتقد بود که تحقق پیشگویی و شعله ور شدن اولین شعله ضروری است. به او قول می‌دهی از جایی که او آن را ترک کرد ادامه می‌دهی، اما هنوز نمی‌دانی که آیا این یک وعده توخالی است یا نه، فقط می‌خواهی پناهگاه را ترک کنی و وضعیت این دنیا را خودت ببینی.

 

از فرود آمدن در حرم فایرلینک تا پایان تیتراژ، شما در یک تور سوتی از وحشت این سرزمین گرفته شده‌اید، و نه فقط به دلیل نفرین ارواح که روح ها را از شکل خارج می کند. آنتاگونیست های واقعی Dark Souls شیاطین، جادوگران یا اژدهایی نیستند که در سفر خود با آنها ملاقات خواهید کرد، بلکه خدایان، به ویژه گوین هستند. پادشاه دیوانه بر پادشاهی خود یعنی آنور لوندو با بدخواهی و منیت حکومت کرد و اساسا بشریت را به بردگی گرفت تا نتوانند او را سرنگون کنند. هنگامی که شعله اول در نهایت شروع به تزلزل کرد، به جای اینکه بگذارد خاموش شود، گوین خود را فدای شعله می کند تا خدایان را در موقعیت قدرت خود نگه دارد، که نظم طبیعی را به طور کامل از بین می برد و نفرین مردگان و همچنین موارد دیگر را آغاز می کند. مشکلات.

همانطور که در بازی پیش می رویم، برخی از فعالیت های فریبنده دیگر گوین و او را به صورت دست اول می بینیم. دوستان خود را آماده کرده بودند، اما فقط در حوالی Dark Souls 3 است که ما تصویر واضح تری از اینکه او و خدایان دیگر چقدر خطرناک بودند، دریافت می کنیم. جهان شکسته، جهش یافته و رو به زوال است، با این حال پس از شکست گوین در پایان بازی، انتظار می رود دوباره شعله را به هم وصل کنیم و بدنمان را بسوزانیم به امید اینکه این بار چیزی تغییر کند.

خوشبینانه به نظر نمی رسد، و این تا حد زیادی نکته است. انتخاب شما در پایان بازی این است که یا شعله آتش را روشن کنید و امیدوار باشید که این بار اوضاع بهتر شود یا اجازه دهید جهان بمیرد، اما اساساً انگشت وسط را به سمت خدایان که می‌خواستند ادامه یابد، نگه دارید. من تقریباً همیشه شعله را به هم مرتبط می‌کنم، به دلیل سردرگمی دوستم که معتقد است دنیای Dark Souls ارزش نجات دادن ندارد، و من دوست دارم که چگونه نظرات بسته به اینکه از چه کسی بپرسید متفاوت است. .

هنگامی که Dark Souls را بازی می‌کنم، اشتباهاتی را می‌بینم که مرتکب شده‌اند و دنیا را از شکل و شمایل درآورده‌اند، و در حالی که این باید من را از پیوند دادن شعله که همه چیزی نیست که می بینم منصرف کند. برای من این شخصیت‌هایی هستند که در سفرتان با آنها آشنا می‌شوید. اسکار در پناهگاه وجود دارد که به اندازه کافی به شما اعتماد دارد تا به جستجویش ادامه دهد، سولر که آنجاست تا "خورشید" خود را پیدا کند، و زیگ مایر به دنبال داستان ها و شکوه، زندگی یک قهرمان است.