فیلم ترسناک الیزابت اولسن: یک برداشت واقعی؟

Silent House در جشنواره فیلم ساندنس 2011، با وعده یک دستاورد فنی بلندپروازانه ظاهر شد: فیلم ترسناکی که به صورت زنده و در یک برداشت پیوسته ثبت شده است. درام روانشناسانه ترسناک به بازی الیزابت اولسن (Martha Marcy May Marlene) در نقش سارا، زنی جوان که در خانه تعطیلات خانواده‌اش که به مرور زمان در حال فروپاشی بود، گرفتار شده و توسط افراد مرموز مورد ترس و وحشت قرار می‌گیرد، ارائه می‌شود. در حالی که خلاصه داستان اشاره به روایت کلاسیک در مورد نفوذ به منزل می‌کند، ایده یک برداشت 88 دقیقه‌ای به تنهایی جذابیتی کافی برای برجسته شدن Silent House در یک جشنواره معروف به استقبال از سینمای ژانری بود. علاوه بر این، به نظر می‌رسد کارگردانان، کریس کنتیس و لورا لاو، از فیلم‌های نوآورانه تک برداشت مانند Rope اثر آلفرد هیچکاک و Russian Ark اثر الکساندر سوکورف، برای بازسازی فیلم اروگوئه‌ای La Casa Muda در سال 2010 الهام گرفته‌اند. اما آیا Silent House واقعاً به طور کامل در یک برداشت ضبط شده بود؟
در حالی که فیلم به عنوان یک تجربه ترسناک با برداشت پیوسته بازاریابی شده بود، واقعیت پشت تولید Silent House موفقیت متفاوتی را نشان می‌دهد. در مصاحبه‌ای برای National Post، الیزابت اولسن افشا کرد که فیلم در واقع در بخش‌های 12 دقیقه‌ای فیلمبرداری شده است، موضوعی که بعداً توسط کارگردانان کنتیس و لاو تأیید شد. این افشاگری، به جای کاستن از ارزش دستاورد فیلم، هماهنگی فوق‌العاده‌ای را که برای ایجاد توهمی از عمل بدون وقفه لازم بود، برجسته می‌کند.
فیلمبرداری بین اکتبر و نوامبر 2010 در نیو روشل، نیویورک انجام شد و تیم تولید برای ضبط توالی‌های طولانی از دوربین‌های Canon EOS 5D Mark II استفاده کرد. هرگونه اشتباه در این برداشت‌های 12 دقیقه‌ای به معنای شروع مجدد از ابتدا بود، زیرا فیلمسازان در تلاش بودند تا ظاهر عمل پیوسته را حفظ کنند. به همین دلیل، تیم طراحی تولید مجبور بود خانه خالی مورد استفاده برای فیلمبرداری را به‌طور کامل تغییر دهد تا هم نیازهای داستان و هم الزامات فنی این برداشت‌های طولانی را برآورده سازد.

Silent House توهم فیلمبرداری به صورت زمان واقعی را ایجاد می‌کند

رویکرد نوآورانه Silent House چالش‌های منحصر به فردی را برای همه درگیر به وجود آورد. بر اساس یادداشت‌های تولید، گروه فیلمبرداری با مشکلات فنی متعددی روبرو شد، به‌ویژه در زمینه نورپردازی و تحرک در داخل خانه. از آنجا که فیلمبرداری در برداشت‌های 12-15 دقیقه‌ای انجام می‌شد، چندین بار مجبور بودند کل توالی‌ها را به دلیل مشکلات نورپردازی یا از دست رفتن نشانه‌ها دوباره ضبط کنند.

برای اولسن، این برداشت‌های طولانی نیازمند تمرکز فوق‌العاده و استقامت بالا بود.

«خیلی سخت‌تر از آنچه تصور می‌کردم بود»، او اظهار داشت. «ما آن را در برداشت‌های 12 دقیقه‌ای انجام دادیم و بارها جلسات را تکرار می‌کردیم.» فشار جسمی و عاطفی به حدی بود که اولسن به زمان بهبودی بی‌سابقه نیاز پیدا کرد و گفت: «اولین باری بود که احساس کردم باید از لحاظ جسمی از نقشی که بازی می‌کردم، پا بردارم.» با این حال، این موضوع انگیزه او را کاهش نداد، چرا که او دوست دارد پروژه‌های ترسناک بیشتری به جایزه‌نامه فیلم خود اضافه کند.

به دلیل فرآیند فیلمبرداری غیرمتعارف و شیوه روایت داستان، کارگردان کنتیس احساس می‌کرد که با Silent House یک «فیلم تجربی» می‌سازد. او تأکید داشت که ارائه فیلم به صورت یک برداشت پیوسته، تمرکز اصلی تولید بوده و اینکه وجود بریدگی‌ها اهمیتی برای اهداف هنری آن‌ها نداشته است. تعهد به حفظ این توهم از عمل بدون وقفه، هر جنبه‌ای از تولید از رویکرد فنی تا اجرا را شکل داد. اگرچه فیلم نتوانست با منتقدان و مخاطبان ارتباط برقرار کند، Silent House همچنان نمونه‌ای است از اینکه چگونه فیلمسازان می‌توانند انتظارات را در تصمیم‌گیری درباره روش روایت داستان زیر سؤال ببرند.

Silent House در حال حاضر برای استریم در پلتفرم‌های دیجیتال مختلف، از جمله Peacock و Pluto TV، در دسترس است.