When Squid Game برای اولین بار به شهرت رسید، طرفداران بسیاری به سرعت شباهت‌های آن را با مانگا و انیمه‌های کلاسیک ژاپنی در ژانر بازی بقا مشاهده کردند. در مضمون این سریال، انعکاس‌های آشکاری از Battle Royale و Liar Game وجود دارد که باعث شده علاقه‌مندان بپرسند ارتباط تا چه عمقی رفته است. در حالی که برخی، خالق این اثر یعنی Hwang Dong-hyuk را به قرض گرفتن بیش از حد از آثار موجود متهم کردند، او تأثیرات را پذیرفت و اعتراف کرد که از کمیک‌های ژاپنی الهام گرفته بود در حالی که داستان منحصر به فرد خودش را می‌ساخت. به جای انکار شباهت‌ها، Hwang آن‌ها را در آغوش گرفت و در مصاحبه‌ای با variety.com توضیح داد که مشکلات واقعی زندگی‌اش به همان اندازه مانگایی که می‌خواند، شکل‌دهنده این سریال بودند. مشکلات مالی او در سال 2008 او را واداشت تا وقت خود را در کافه‌ها صرف مطالعه Battle Royale و Liar Game کند، هر دو حول بازی‌هایی با ریسک بالا و پیامدهای مرگ و زندگی متمرکز هستند. اما در حالی که آن داستان‌ها به معماهای پیچیده و مسابقات مرگبار تکیه داشتند، Hwang چیز ساده‌تر و شخصی‌تری می‌خواست؛ بازی‌های دوران کودکی را به آزمونی ترسناک برای بقا تبدیل کرد.
تأثیر Battle Royale و Liar Game بر روی Squid Game
چگونه مانگای کلاسیک بر یکی از بزرگترین برنامه‌های Netflix تأثیر گذاشت
صحبت در مورد Squid Game بدون اشاره به Battle Royale – مانگا و رمانی که ژانر بازی بقا را رایج ساخت – غیرممکن است. داستان، دانش‌آموزان دبیرستانی را دنبال می‌کند که مجبور به کشتار یکدیگر در جزیره‌ای منزوی هستند، به طوری که در پایان تنها یک بازمانده باقی می‌ماند. مضامین ناامیدی، نقد اجتماعی و خشونت بی‌رحمانه هنگامی که با Squid Game مقایسه می‌شوند، به طرز عجیبی آشنا به نظر می‌رسند. بزرگترین تفاوت این بود که Battle Royale بدون تمایل، جوانان را علیه یکدیگر قرار می‌دهد، در حالی که Squid Game بزرگسالان ناامید را که خود داوطلب شرکت شدند، جذب می‌کند. این تغییر موجب می‌شود که Squid Game بیشتر به عنوان نقدی بر نابرابری اقتصادی مطرح شود تا صرفاً یک بازی بقا. Liar Game از سوی دیگر، مضامینی مشابه با Squid Game دارد، اما به شیوه‌ای متفاوت. به جای خشونت فیزیکی، بر دستکاری روانی تمرکز دارد و بازیکنان را به بازی‌هایی با ریسک بالا می‌کشاند که در آن فریب و استراتژی سرنوشتشان را تعیین می‌کند. درست همانند Squid Game، شرکت‌کنندگان به دلیل ناامیدی مالی وارد می‌شوند و بازی‌ها نه تنها هوش آنان بلکه قطب‌نمای اخلاقی‌شان را نیز به چالش می‌کشند. حضور شخصیت‌های دچار بدهی، اتحادهای پنهان و تهدید همیشگی خیانت، همگی مستقیماً از Liar Game الهام گرفته شده‌اند که نشان می‌دهد تأثیرات Hwang عمیق است.
چگونه Squid Game به داستان خودش تبدیل شد
علیرغم ریشه‌های مانگا، Squid Game به خود نامی کسب کرد
علیرغم تأثیرات آشکارش، Squid Game با ریشه دادن ترس خود به نوستالژی دوران کودکی، متفاوت ظاهر می‌شود. برخلاف استراتژی‌های پیچیده Liar Game یا نبرد بی‌رحمانه در Battle Royale، Hwang بر سادگی بازی‌های دوران بازی‌های کودکانه که به آزمون‌های مرگباری تبدیل شده بودند، تکیه کرد. این رویکرد نه تنها سریال را برای مخاطبان سراسر جهان قابل لمس‌تر کرد، بلکه لایه‌ای احساسی اضافه نمود و شخصیت‌ها را وادار ساخت تا با بی‌گناهی پیچیده در ترس روبرو شوند. با ساده نگه داشتن قوانین، Squid Game اجازه می‌دهد تا مضامینی از قبیل نابرابری، ناامیدی و دوراهی‌های اخلاقی بدرخشند. عامل مهم دیگر نحوه چارچوب‌بندی شرکت‌کنندگان در Squid Game است. در Battle Royale، دانش‌آموزان چاره‌ای جز مبارزه ندارند و در Liar Game، بازیکنان اغلب به‌طور فریبکارانه وارد بازی می‌شوند. Squid Game باعث می‌شود تا شخصیت‌ها داوطلبانه ثبت‌نام کنند، حتی پس از درک ریسک‌های مرگبار، دوباره بازمی‌گردند. این تصمیم، سریال را به چیزی فراتر از یک ترس بقا تبدیل می‌کند؛ به عنوان نقدی بر سرمایه‌داری و ناامیدی انسانی ظاهر می‌شود و نشان می‌دهد که افراد گرفتار در فقر برای شانس اندکی به رهایی، همه چیز را به خطر می‌اندازند. Squid Game شاید مدیون پیشوایان مانگایی خود باشد، اما در نهایت به عنوان شاهکاری منحصر به فرد و دلخراش در جایگاه خود می‌درخشد.
نظرات
نظر خود را به اشتراک بگذارید